جمله‌ای تکان‌د‌هند‌ه از آیت‌الله بروجرد‌ی(ره)

نقل است که آیت الله‌العظمی بروجرد‌ی د‌ر اواخر عمر خود‌ می فرمود‌ند‌:« ای کاش به جای پذیرش مرجعیت عام شیعیان جهان، د‌ر قضیه مبارزه با کشف حجاب به شهاد‌ت می رسید‌م». این همان چیزی است که باید‌ امروزه مورد‌ تاکید‌ مسئولین فرهنگی ، علما و حوزه های علمیه و تمامی کسانی که د‌راقشارمرد‌م تاثیر گذارند‌،قرار بگیرد‌...

به نقل از سایت یالثارات که متأسفانه در اولین سالگرد تعطیلی آن هستیم.

هوالجمیل

مقصران فتنه 96 کیستند؟؟؟

اگرچه بحمدالله دامنۀ فتنه 96 کمتر از یک هفته جمع شد ولی چند اصل حسرت آمیز همیشگی زخمها و داغهای قدیم مان را زنده و تازه کرد:

1-                اول اینکه در اوج قدرت، شدیداً آسیب پذیریم مخصوصاً وقتی از خودی‌های احمق و خودسر گل می‌خوریم.

2-                در مملکت ما همه مسئولین چپ و راست مثل همیشه خود را بی گناه و جناح مقابل و امریکا و غیره را مقصر می‌دانند.

3-                متأسفانه در مملکت ما تا کار به جای باریک نرسد هیچکس برای حرف مردم پشیزی ارزش قائل نیست؟

4-                امریکا و ایادی‌اش هیچ غلطی نمی‌توانند بکنند؛ این خود‌ی‌های فرصت طلب و موج‌سوار چپ و راست هستند که همه غلطی می‌توانند بکنند.

5-                دولت و مجلس، اعتراضات به حق مردم نسبت به مفاسد اداری و اقتصادی و مشکلات گرانی و بیکاری را چند روز دیگر فراموش می‌کنند تا وقتی دیگر و فتنه‌ای دیگر و موج‌سواری‌ای دیگر اما همیشه دلو سالم از چاه بالا نمی‌آید، خدا بخیر کند....

6-                لعنت و نفرین ابدی خداوند بر فتنه‌گران و فرصت‌طلبان و موج‌سوارانی که به برکت خون مطهر شهدا روی کار آمدند و به راه و رسم و خون شهدا خیانت کرده‌اند و می‌کنند.

7-                والسلام

حماسه جاودانه 9 دی گرامی باد

امام خامنه‌ای:

کسانی که امکانات کشور

دستشان بوده حق ندارند

اپوزیسیون باشند

اعضای شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی سراسر کشور با رهبرانقلاب دیدار کردند.

خاطره ای تلخ به نقل از سایت بهشت ما

«حسین خرازی»، نشست ترک موتورم و گفت: «بریم یک سر به خط بزنیم». بین راه، به یک نفربر پی ام پی برخوردیم که در آتش می سوخت و چند بسیجی هم، عرق ریزان و مضطرب، سعی می کردند با خاک و آب، شعله ها را مهر کنند. حسین آقا گفت:« اینا دارن چی کار می کنن؟ وایسا بریم ببینیم چه خبره».

هرم آتش نمی گذاشت کسی بیشتر از دو- سه متر به نفربر نزدیک شود. از داخل شعله ها، سر و صدای می آمد. فهمیدیم یک بسیجی داخل نفربر گرفتار شده و دارد زنده زنده می سوزد. من و حسین آقا هم برای نجات آن بنده ی خدا با بقیه همراه شدیم. گونی سنگرها را برمی داشتیم و از همان دو – سه متری، می پاشیدیم روی آتش. جالب این بود که آن عزیزِ گرفتار شده، با این که داشت می سوخت، اصلا ضجه و ناله نمی زد و همین پدر همه ی ما را درآورده بود. بلند بلند فریاد می زد:«خدایا ! الان پاهام داره می سوزه، می خوام اون ور ثابت قدمم کنی. خدایا! الان سینه ام داره می سوزه، این سوزش به سوزش سینه ی حضرت زهرا نمی رسه. خدایا! الان دست هام سوخت، می خوام تو اون دنیا دست هام رو طرف تو دراز کنم، نمی خوام دست هام گناه کار باشه. خدایا! صورتم داره می سوزه، این سوزش برای امام زمانه، برای ولایته، اولین بار حضرت زهرا این طوری برای ولایت سوخت.»

اگر به چشمان خودم ندیده بودم، امکان نداشت باور کنم کسی بتواند با چنین وضعی، چنین حرف هایی بزند. انگار خواب می دیدم اما آن بسیجی که هیچ وقت نفهمیدم کی بود، همان طور که ذره ذره کباب می شد،این جمله ها را خیلی مرتب و سلیس فریاد می زد.

آتش که به سرش رسید، گفت: «خدایا! دیگه طاقت ندارم، دیگه نمی تونم، دارم تموم می کنم. لااله الا الله، لا اله الا الله. خدایا! خودت شاهد باش. خودت شهادت بده آخ نگفتم»

به این جا که رسید، سرش با صدای تقی ترکید و تمام.

آن لحظه که جمجمه اش ترکید، من دوست داشتم خاک گونی ها را روی سرم بریزم. بقیه هم اوضاعشان به هم ریخت. یکی با کف دست به پیشانی اش می زد، یکی زانو زده و توی سرش می زد، یکی با صدای بلند گریه می کرد. سوختن آن بسیجی، همه ما را سوزاند.حال حسین آقا از همه بدتر بود. دو زانویش را بغل کرده بود و های های گریه می کرد و می گفت:«خدایا! ما جواب اینا را چه جوری بدیم؟ ما فرمانده ایناییم؟

اینا کجا و ما کجا؟ اون دنیا خدا ما رو نگه نمی داره، بگه جواب اینا رو چی می دی؟» حالش خیلی خراب بود. آشکارا ضعف کرده بود و داشت از حال می رفت. زیر بغلش را گرفتم و بلند کردم و هر طوری بود راه افتادیم. تمام مسیر را، پشت موتور، سرش را گذاشت روی شانه ی من و آن قدر گریه کرد که پیراهن کره ای و حتی زیر پوشم خیسِ اشک شد. دو ساعت بعد، از همان مسیر برمی گشتیم، که دیدیم سه – چهار نفر دور چیزی حلقه زده و نشسته اند. حسین گفت:« وایسا به اینا بگو از هم جدا بشن. یه چیزی بیاد وسطشون، همه با هم تلف می شن. همون یکی بس نبود؟»

نزدیکشان ترمز زدم. یکی شان بلند شد و گفت:«حسین آقا! جمعش کردیما» . حسین گفت:«چی چی رو جمع کردین؟» طرف گفت: «همه ی هیکلش شد همین یه گونی». فهمیدیم، جنازه ی همان شهید را می گوید که دوساعت قبل داخل نفربر سوخت. دور گونی نشسته بودند و زیارت عاشورا می خواندند. حسین آقا، از موتور پیاده شده و گفت: «جا بدید ما هم بشینیم، با هم بخونیم. ایشالا مثل این شهید،معرفت پیدا کنیم».